Op het toneel gaat de voorstelling lekker, maar achter de coulise is het soms wel hectisch hoor...

Viewpoint achter de couliseOp het toneel gaat de voorstelling lekker!!
Maar, achter de coulise is het soms wel hectisch hoor...
De eerste keer dat we een doorloop deden bijv., met alle kledingsetjes, was één grote puinhoop en chaos in mijn hoofd :-)
Oftewel, stress: wat heb ik ook alweer aan op welk moment en, dan ook nog op het juiste moment weer op toneel staan in het juiste personage ;-) ....
Nu we al wat voorstellingen hebben gespeeld, is alles duidelijk: Je moet soms gewoon méga snel zijn en dat lukt nu ook.
Bijv. bij mijn 'heel rustig gaande afkomst' in rode jas, ren ik hard naar de andere kant, om vervolgens me in mijn feestjurk met lastige rits te hijsen.
Zonder hulp van Renée of Marjanne ben ik niet op tijd..
Na die feestjurk ren ik achter heel snel weg, met de rits al open, jurk op half 7, om vervolgens mijn zomerjurkje aan te krijgen.
Dan sjees ik weer naar mijn volgende opkomst en ga 'relaxed' zomerdansend ( met een brede glimlach) het toneel weer op.

Nou, er hangt nu zelfs een serene rust achter. Iedereen is zeer geconcentreerd. Geweldig!!
(Ik heb soms zelfs tijd om de setjes weer netjes terug te hangen hahaha)
Achter de coulise is een soort vieuwpoint voor me geworden:
Het begint eigenlijk al als ik van onze kleedkamer naar beneden loop, ik daar altijd Liesbeth geconcentreerd zie zitten op haar stoel. De voorstelling is bezig en vlak voor een opkomst weet ik wie, in welk kledingsetje, daar ook staat te wachten. Staat diegene er ( nog) niet, schrik ik en twijfel ik toch even of ik wel goed sta.. ;-) Als serveerster weet ik dat bijv. Joenoes daar als jogger wacht en Eva klaar staat met haar dienblad. Maar ook, als ik naar de andere kant moet lopen achter t publiek, daar altijd Thamar staat met haar spijkers. Zo ook, als Engelbert bijna klaarstaat in z'n oudere mannen setje, ik mij suuuper moet haasten met omkleden, omdat wij dan bijna samen opmoeten. En, als ik het volgende personage heel even niet meer weet, dan kijk ik naar de anderen om me heen, en gaat het verkleden vanzelf! Zo heb ik mijn spiekbrief gelukkig niet meer nodig!!

geschreven door Noor van der Does (speler van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)