De voorstelling die we in 2009 gemaakt hebben voor- en met Villa Zebra, speelt de reprise in het OT theater. Volgende week is de laatste alweer. Balen: het is zo’n te gekke voorstelling om te doen!!! Vandaag belt Els met een leuk bericht. Onder het motto: “ Never change a winning team” heeft ze, samen met Ton, besloten Hok en mij terug te vragen om samen met hen iets nieuws te gaan maken. Het gaat om het stuk “ Het uur waarop we niets van elkaar wisten” , van Peter Handke. Dit stuk ken ik nog niet, maar wel hoorde ik laatst iets over een uitvoering van een ander stuk van dezelfde schrijver. Dat stuk speelde in Leipzich, duurde een paar uur en veel mensen uit het publiek waren er boos van weggelopen. Dit kon dus wel eens een spannend project worden… Ik kijk ernaar uit het te gaan lezen!
September 2011Samen met Els, Ton en Hok afgesproken om alvast bij elkaar te komen om voor te bespreken. En lekker te eten en bij te praten in de Machinist. Ik heb het stuk inmiddels gelezen en vind het een van de meest maffe stukken ooit! Een stortvloed aan personages en daardoor aan werelden en ik snap nog niet alles, maar vind het wel heel inspirerend. Krijg er gelijk allerlei idee”en en beelden bij. Els en Ton hebben inmiddels audities afgenomen voor de andere spelers en dansers en zijn superenthousiast over de club die daar is uitgekomen. “ Het zijn stuk voor stuk ontzettend mooie mensen om te zien, maar ook qua uitstraling enzo en ze zijn ook als groep heel leuk zo bij elkaar en we hebben alleen al op die audities zoveel mooie dingen gemaakt met ze en… en… ze kunnen veeeel!!” We spreken af voor de repetities echt gaan beginnen nog een keer samen bij elkaar te komen en in de tussentijd ter inspiratie de films “ Lola rent” , “Die himmel uber berlin” en “ You the living” te gaan kijken.
Oktober 2011De repetities zijn in volle gang. Waar ik eerst dacht dat het een Theater-dans voorstelling zou worden, (met de nadruk op theater), is nu het idee om toch eerst vanuit dans en beweging te gaan maken en dan daarna pas meer te gaan spelen. Wat is dat dansen moeilijk! Wat zijn die dansers lenig, en wat hebben ze een uithoudingsvermogen!! Gelukkig zijn Thamar en Vincent, naast professioneel dansers ook getraind als dansdocent, zo lief om veel extra met de niet- dansers te oefenen.
December 2011De eerste try-out gespeeld! Hij duurde tweeeneenhalfuur, vanwege alle verkledingen en chaos achter leek het voor ons voorbij te vliegen, we zijn eigenlijk ook al heel blij dat alles “gelukt” is. En dat we alles een keer achter elkaar hebben gespeeld. (tot nu toe werkte we meer aan losse delen). Toch moet er nog een hoop gebeuren. We willen eigenlijk dat de voorstelling niet langer wordt dan +_ 75 minuten. Dat wordt dus een hoop darlings killen en radicale keuzes maken…
Januari 2012Premiere!!Het was hard werken hiernaartoe met nog een hoop veranderingen tot het laatst aan toe. Maar het is het waard geweest. We horen veel goeie reacties en krijgen mooie recensies. Grappig om te horen hoe iedereen er iets anders in ziet en dat het gelukt is de voorstelling zo te maken dat ie wel prikkelt, maar nergens invult.
“Er zat een bom, toch, in dat pakketje?”
“Nee joh, dat was een kadootje voor die jongen!”
“Kadootje? Een medisch apparaat!! Dat zag je toch aan dat slangetje?”
“Slangetje? Het was een microfoon, met zo’n opname apparaat, ze was journalist en ze moest gauw een interview afnemen, want er was iets gebeurd… ”
Interessant hoe de interpretatie van de verschillende mensen vaak ook iets zegt over waar die persoon toevallig op dat moment misschien zelf me bezig is. Bij de scholenvoorstellingen (voor middelbare scholen) is er ook steeds 1 moment uit de voorstelling dat in ieder geval nog even nabesproken moet worden…
“Waarom zat die jongen nou met z’n hoofd in haar rok?”, “Heb jij daar zelf een idee over? Wat denk jij dat dat voorstelde?” HARD GELACH EN HILARITEIT…
Toen mijn vriendin Carolien (35 met kinderwens) kwam kijken was haar datzelfde moment uit de voorstelling ook opgevallen. “ Ontroerend, hoe die zwangerschap werd uitgebeeld”
Februari 2012We lopen alweer tegen het eind van de voorstellingsperiode aan. Toch blijft het een levend ding en is geen voorstelling hetzelfde. We krijgen ook nog na bijna elke voorstelling kleine aanwijzingen over wat net iets anders of beter zou kunnen bij de volgende en het is nooit af. Dat is misschien ook wel het mooie ervan.
“ Jongens van de dood? Kunnen jullie morgen misschien iets later opkomen? Ik vond dat jullie er vandaag opeens wel heel snel waren. Het hoeft niet veel te schelen hoor, maar net effe een tikkie later, dat zou wel fijn zijn… ”
- geschreven door Laura Johannes
(actrice Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten