Dit is wat over blijft na een geweldig weekend….

Wat een week hebben we gehad! Niet alleen bij de makers en de spelers van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten gierden de zenuwen door het lijf, ook wij ‘van kantoor’ waren gespannen voor het eerste speelweekend. Tijdens de fotodoorloop zag ik de voorstelling voor het eerst weer na drie weken. Hoe zou het er nu uitzien? Ik zat te stuiteren op mijn stoel die avond. Wat een enorm werk is het geweest om na drie weken dit resultaat te laten zien. Weliswaar nog niet vlekkeloos, maar hé het was pas donderdag! Hier en daar viel iemand over het water op de vloer en soms kwam iemand niet op, of juist wel. Maar ik was al enorm enthousiast. Over het ritme, de durf van Els om dingen te schrappen en niet altijd te luisteren naar Peter Handke, de kostuums, de choreografie, de videoprojecties…

En toen de vrijdag. De eerste try-out voor een goedgevulde zaal. Jeetje, wat kan er in een dag veel veranderen. Laura leek wel een ander personage, er waren geen valpartijen meer en het licht was heel anders.

Daarna kwam de zaterdag. Na een zeer succesvolle Nieuwjaarsborrel voor de buurtbewoners en organisaties in en rond het Lloydkwartier stond de tweede try-out op de planning. Wat een concentratie bij de politieagenten Eva en Frances. En wat een indrukwekkende opkomst…. Ik kan u uiteraard nog niet verklappen wat ik hiermee bedoel. En die Erwin, dat is een acrobaat! Geen avond zie je hetzelfde als hij gaat freestylen.

Sergio Cruz Ramirez was nog niet tevreden over de rekwisieten en kostuums. Hij had nog één avond voor de première. Hij dacht hardop terwijl we een glaasje dronken na een hectische zaterdagavond. ‘Zal ik vanavond die trap nog verven of morgenochtend? Nee, ik kan het beter nu doen zodat het nog kan drogen.’ Ik keek hem aan met grote ogen en zei: ‘Sergio, nee! Het is al half twaalf.’ Maar Sergio was al weg voordat ik de woorden uit mijn mond had en riep nog achterom: ‘Anders doe ik vannacht geen oog dicht!’
En daar zat ik dan, naast mijn collega’s Nelly (publiciteit) en Tjalling (techniek), terwijl Enno (productie) nog een swingend plaatje opzette. Ik zat na te genieten na een geweldige buurtborrel (wat een leuke buurtbewoners hier op het Lloydkwartier) en een mooie tweede try-out. (Ik moet trouwens toegeven: toen we om half één de werkplaats inliepen en de nieuw geverfde trap zagen, snapte ik helemaal wat Sergio bedoelde!)

Eindelijk was de dag van de première aangebroken. Ik kwam de artiestenfoyer binnen en zag dat daar een bom was ontploft. Een bom van toi’s! Er hing een waslijn door de hele foyer (hoe is die daar nu gekomen?) en overal kledinghangers met lieve briefjes en bemoedigende woorden erop. Er lag snoep, heeeeel veel snoep en schatkistjes met persoonlijke briefjes erin. Er lagen miniatuurkledingstukjes en horlogebandjes. Enorm veel kleuren knalden je tegemoet. Dit klopte helemaal bij de voorstelling en het geweldige team dat daaraan meewerkt. En toen kwam de première dan. Zenuwen gierden door het lijf. En dan die adrenalinestoot. Alles verliep niet helemaal volgens afspraak maar het mooiste is dat het publiek dat niet ziet. Voor de schermen was het een geoliede machine. Wat een applaus na afloop. Alle vrienden en familieleden van de spelers stonden met bloemen trots in de foyer te wachten op ‘hun acteur’. Een heerlijk feestje met hapjes en drankjes. Na maanden hard werken, zowel artistiek als productioneel sluiten we een periode af. Een periode van schaven, verfijnen, creëren en repeteren. Nu is het tijd om volop te genieten van een geweldig team, mooie acteurs en dansers en een ontroerende voorstelling.
Maar onze taak zit er nog niet op. Wij ‘van kantoor’ gaan er met volle energie tegenaan om alle bewoners van Rotterdam en de rest van Nederland te overtuigen van deze voorstelling.

Eveline Lamphen, medewerker educatie & publiciteit O.T. Theater