Een grote chaotische structuur....

foto: Pepijn Lutgerink

Iedere werkdag probeer ik structuur aan te brengen in grote hoeveelheden data zodat hier patronen in kunnen worden herkend en op een efficiënte manier informatie uit geëxtraheerd kan worden. Deze structuur probeer ik te visualiseren en teken ik uit. De hele dag zit ik te turen naar een scherm met kleine letters en icoontjes, wacht ik minuten lang totdat de computer een vraag heeft beantwoord en zie ik de klok verder tikken, terwijl het leven buiten verder gaat.
Uit mijn kantoorraam kijk ik naar de mensen. Ze staan te wachten op de bus. Steken over bij groen licht en rennen nog snel over bij rood. Lopen voorbij met boodschappen of zijn onderweg naar een ziek familielid in het ziekenhuis. Hier zit een bepaalde flow in, een soort structuur. Het lijkt wel een computer programma. Misschien moet ik dat is gaan tekenen. Of kan dat eigenlijk helemaal niet? Iedereen heeft toch zijn eigen gedachten en bewandeld zijn eigen pad. Misschien zit ik hier wel gek te worden en begin ik overal patronen en structuren in te zien…

Gelukkig kan ik weer naar de repetitie van het Uur vanavond om alles los te laten, te leren van geweldige mensen, totaal anders dan de mensen met wie ik tot nu toe heb samengewerkt. Even geen structuur, helemaal loslaten, op je gevoel afgaan, goed of niet, maakt niet uit. Lichamelijk en geestelijk vrij. Hier geniet ik zo intens van dat ik eigenlijk niet wil dat hier een einde aan komt.
Echter, hoe dichter we bij de première komen hoe meer ik ga denken in structuren en patronen. Opkomsten, afgangen, wie/wat is mijn cue, wanneer zet de muziek in, welk jasje moet aan en wat denkt het personage eigenlijk als hij het plein over wandelt, rent of danst. Visualisaties van dit alles vormen zich in mijn hoofd en ik ga het structureren, patronen tekenen. Tientallen A4tjes vol geklad liggen al in mijn bureau.

Nog 2 weken te gaan. Alle patronen moeten in mijn hoofd om ze vervolgens weer los te laten. Want het echte leven is niet zo. Het is niet te voorspellen wat er gebeurd.

Aanschouw een levend plein, echte mensen, bizarre momenten, mooie momenten, verdriet en blijdschap, soms surrealistisch en soms realistisch. Één grote chaotische structuur.

-Olivier Schumacher (speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)-

Fantastische mooie trailer voor Het uur waarop wij niets van elkaar wisten

Huub Laurens heeft weer een fantastische trailer voor ons gemaakt!

Het uur waarop wij Handke eens flink door elkaar gaan schudden

In den beginne was er niets.

Niets, behalve een script van Handke en wat losse ideetjes eromheen. Zelfs een theaterleek zou een blik kunnen werpen op de omvang van het werk en zou dan zeggen: Goh, er is nog vrij weinig he. En de makers en andere betrokkenen zouden het direct beamen: tja, theaterleek, zelfs jij kunt het zien, er is wat papier, er zijn wat letters, wat hersenspinsels die vraagtekenend eroverheen gebogen staan, maar dat is inderdaad niet heel veel.

Inmiddels zijn we wat maanden verder en is er heel veel. Teveel? Misschien.
Om je een indicatie te geven: Zaterdag 17 december, 16.45 uur, tijdens een doorloop in het backstagegedeelte – Hectiek – Alom - Moet ik nou deze schoenen aan of die andere? - Waar is mijn zweep? - Oei, de postpakkettenscene - Nu al?! - En m’n postpakketjes liggen aan de andere kant van het speelvlak! – snel omlopen dus - Hiha, m’n regenjas gevonden - Wow net nu de regendans wordt ingezet - Aiai die hoeveelheid watermoleculen maken de speelvloer spekglad - Hopelijk wordt het minder glad als er 10 minuten later wat sneeuw overheen komt.
Halverwege de doorloop struikel ik nog over een brancard, een rolkoffertje en een bezem. En dan heb ik het nog niet eens de grote objecten genoemd, zoals een levensgrote wieg en een draagbare waslijn.
Alles wordt meer. En meer. En als het ergens minder wordt, dan wordt het gelijk weer opgevuld met meer, zoals stukken muur die worden verwijderd om beamers en speakers te installeren. De kleinste gaatjes worden nog opgevuld met kleine lichtjes, een technicus propt zichzelf in de nauwste hoekjes om het op te vullen. En wat er op het dak van het theater gebeurt, geen idee, maar ik hoor er regelmatig gestommel en gekraak dus ook daar zal wel meer bijkomen.

En wiens schuld is dit allemaal? Juist ja, ook de theaterleek zou dat na een kort onderzoekje kunnen concluderen. Het is de schuld van Peter Handke. Met zijn haast onmogelijke samenkomst van details, toevalligheden en bijbehorende liflafjes lijkt het soms alsof hij stiekem thuis achter zijn typemachine in zijn vuistje zit te lachen met de gedachte: ‘whehehe**, dit stuk kunnen jullie theatermakers toch niet exact zo maken zoals ik het geschreven heb.’

Enfin, het is maar goed dat we in een roerig decennium leven. Een tijd waarin dictators zich op den duur moeten overgeven aan de stem van het volk, en waarin iedere politieke leider wel zo’n beetje ter discussie wordt gesteld. Zo ook pakken we Handke bij de schouders en schudden we hem even flink door elkaar om hem vervolgens diep in de ogen aan te kijken en te roepen: ‘Wat wil je nou van ons?!’ Wat eigenlijk een rare gedachte is, want in eerste instantie wilden we iets van hem. Maargoed, toch zeggen we: ‘Wat wil je nou van ons?!’

En hopelijk brengt deze fantasie ons verder op het plein. Dat eigenaardige en tegelijk doodgewone plein vol authentieke personages die elkaar even kruisen, even passeren, even vangen, en dan weer niet. O ja.. en nog steeds heel veel spullen, dat nog wel ja... bedankt Handke..

P.S. als iemand een regenjas vindt backstage, ik kon de mijne niet meer vinden in de hoeveelheid spullen afgelopen zaterdag...
--------------------------------------------------------------------------------

** even voor de duidelijkheid dit moet je lezen als zo’n gemeen heksachtig lachje, dus whè-hè-hè

 

Groet,

Ben van der Meij
-speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten-

foto: Pepijn Lutgerink



Ik heb een filmpje van de repetitie gemaakt, het is een stukje van scène 5.

Hoe denken jullie dat deze scène verder loopt? Wat gebeurt er tussen de drie mannen op het einde? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Afgelopen zaterdag hadden wij een doorloop van alle scènes. Voor het eerst alles achter elkaar gespeeld in de nieuwe zaal, voor het eerst met de kostuums, voor het eerst met de videobeelden erbij. Ik vind dat wij ons daar goed doorheen hebben geworsteld. Afgelopen maandag weer een avond gerepeteerd en ik merkte dat we in een rustigere vaarwater terecht zijn gekomen.

Groet,

Katja Grässli

-choreograaf Het uur waarop wij niets van elkaar wisten-

Achter de schermen

Een paar weken geleden mocht ik op een maandagavond achter de schermen kijken van een repetitie van Het Uur. En dat is - zeker voor iemand die nieuw in de theaterwereld binnenkomt - telkens weer een belevenis. Nadat ik met iedereen kennisgemaakt had, en mezelf probeerde weg te cijferen op de tribune, zag ik hoe zo’n repetitieproces zich voltrok. Regisseur en choreograaf Katja die dansbewegingen voordeed, telde en de spelers motiveerde. Regisseur Els die boven bezig was met het maken van foto’s samen met fotograaf Pepijn Lutgerink. Telkens vertrok een van de spelers naar boven voor de fotoshoot. En beneden deed iedereen vol enthousiasme zijn ding. Verspreid over de vloer. En dat was nu al intrigerend, terwijl ik toch maar een klein stukje gezien heb. Wat een prachtige samengebalde energie. Dat belooft wat voor de voorstelling!

Met de resultaten van de fotoshoot zijn wij daarna als publiciteitsmensen heel hard aan de slag gegaan. Ruwe foto’s bewerken tot een krachtig beeld. Dat de aandacht moet trekken. Op een poster, een flyer, aan de gevel of in een advertentie. Teksten schrijven, herschrijven, schaven. Afstemmen. Opmerkingen over en weer.  De spelers bevragen naar hun mening. Weer afstemmen. Persberichten opstellen, (e-)nieuwsbrieven versturen, het organiseren van de première, (nieuwe) doelgroepen bepalen. Interview met de makers, een brainstorm om extra publiciteit te creëren. Kortom, lekker aan het werk.

En volgende week schuif ik weer aan. Kijken hoe ver de voorstelling dan is. Het Uur  komt steeds dichterbij!

Coen, hoofd publiciteit & marketing O.T. Theater

het pand van O.T. Theater moet HET UUR WAAROP WIJ NIETS VAN ELKAAR WISTEN uitstralen

Wij willen iedereen die langs ons theater loopt nieuwsgierig maken voor Het uur waarop wij niets van elkaar wisten. Vanochtend tijdens een overleg kwamen we op het idee om iets te doen met de silhouetten van de spelers van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten. Een uur later kwam Femke Wieringa (medewerker publiciteit | vormgever van o.a. de publiciteitscampagne van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten) met een uitgewerkt idee. Vijf minuten later ging ze het idee uitvoeren. Zie foto's!

Tiong Hok Tan las vandaag Toon Tellegen

Tiong Hok Tan was na zijn opleiding bij Studio Herman Teirlinck in Antwerpen actief bij o.a. Alba Theaterhuis en mimegezelschap De Daders. Hij speelde in Een Ander Land en Alleen op de wereld van Bonheur in Rotterdam. Hij maakte zijn eigen voorstelling Atkritka i.s.m. theatergroep Cowboy bij Nacht. In 2006 kwam hij in contact met O.T. Theater via een studioproject en hij werkte vervolgens mee aan de reprise van Moeders/Zonen/Dochters en aan de voorstellingen Vrede, Drenkeldode en Het huis van de stilte. Tijdens het O.T. Zomerfestival 2010 was hij te zien met zijn eigen voorstelling Uppercut. Dit seizoen speelt hij bij O.T. Theater mee in Het uur waarop wij niets van elkaar wisten in regie van Els van der Jagt en Ton Lutgerink.

Vandaag las ik Ton Tellegen:

Ik trok een streep
Tot hier,
Nooit ga ik verder dan tot hier.
Toen ik verder ging
Trok ik een nieuwe streep,
En nog een streep.
De zon scheen
En overal zag ik mensen,
Haastig en ernstig,
En iedereen trok een streep,
Iedereen ging verder.

Buiten op straat, in de buitenlucht… iedereen verzonken in zijn of haar eigen gedachte…

Het weekend repeteren bij het OT voor de voorstelling Het uur dat waarop wij niets van elkaar wisten. Het stuk speelt zich af op een plein in een willekeurige stad. Maar kan zo het Eendrachtsplein zijn, Het binnenwegplein, Schouwburgplein of de Blaak. Ik heb weer zin.
-Tiong Hok Tan-



Het beeld is klaar!

Het beeld van Het uur waarop wij niets van elkaar wisten is af!

foto: Pepijn Lutgerink | grafisch ontwerp: Femke Wieringa

Al het drukwerk wordt hier volgende week bij O.T. Theater verwacht, spannend!

Femke