Een grote chaotische structuur....

foto: Pepijn Lutgerink

Iedere werkdag probeer ik structuur aan te brengen in grote hoeveelheden data zodat hier patronen in kunnen worden herkend en op een efficiënte manier informatie uit geëxtraheerd kan worden. Deze structuur probeer ik te visualiseren en teken ik uit. De hele dag zit ik te turen naar een scherm met kleine letters en icoontjes, wacht ik minuten lang totdat de computer een vraag heeft beantwoord en zie ik de klok verder tikken, terwijl het leven buiten verder gaat.
Uit mijn kantoorraam kijk ik naar de mensen. Ze staan te wachten op de bus. Steken over bij groen licht en rennen nog snel over bij rood. Lopen voorbij met boodschappen of zijn onderweg naar een ziek familielid in het ziekenhuis. Hier zit een bepaalde flow in, een soort structuur. Het lijkt wel een computer programma. Misschien moet ik dat is gaan tekenen. Of kan dat eigenlijk helemaal niet? Iedereen heeft toch zijn eigen gedachten en bewandeld zijn eigen pad. Misschien zit ik hier wel gek te worden en begin ik overal patronen en structuren in te zien…

Gelukkig kan ik weer naar de repetitie van het Uur vanavond om alles los te laten, te leren van geweldige mensen, totaal anders dan de mensen met wie ik tot nu toe heb samengewerkt. Even geen structuur, helemaal loslaten, op je gevoel afgaan, goed of niet, maakt niet uit. Lichamelijk en geestelijk vrij. Hier geniet ik zo intens van dat ik eigenlijk niet wil dat hier een einde aan komt.
Echter, hoe dichter we bij de première komen hoe meer ik ga denken in structuren en patronen. Opkomsten, afgangen, wie/wat is mijn cue, wanneer zet de muziek in, welk jasje moet aan en wat denkt het personage eigenlijk als hij het plein over wandelt, rent of danst. Visualisaties van dit alles vormen zich in mijn hoofd en ik ga het structureren, patronen tekenen. Tientallen A4tjes vol geklad liggen al in mijn bureau.

Nog 2 weken te gaan. Alle patronen moeten in mijn hoofd om ze vervolgens weer los te laten. Want het echte leven is niet zo. Het is niet te voorspellen wat er gebeurd.

Aanschouw een levend plein, echte mensen, bizarre momenten, mooie momenten, verdriet en blijdschap, soms surrealistisch en soms realistisch. Één grote chaotische structuur.

-Olivier Schumacher (speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten)-