In den beginne was er niets.
Niets, behalve een script van Handke en wat losse ideetjes eromheen. Zelfs een theaterleek zou een blik kunnen werpen op de omvang van het werk en zou dan zeggen: Goh, er is nog vrij weinig he. En de makers en andere betrokkenen zouden het direct beamen: tja, theaterleek, zelfs jij kunt het zien, er is wat papier, er zijn wat letters, wat hersenspinsels die vraagtekenend eroverheen gebogen staan, maar dat is inderdaad niet heel veel.
Inmiddels zijn we wat maanden verder en is er heel veel. Teveel? Misschien.
Om je een indicatie te geven: Zaterdag 17 december, 16.45 uur, tijdens een doorloop in het backstagegedeelte – Hectiek – Alom - Moet ik nou deze schoenen aan of die andere? - Waar is mijn zweep? - Oei, de postpakkettenscene - Nu al?! - En m’n postpakketjes liggen aan de andere kant van het speelvlak! – snel omlopen dus - Hiha, m’n regenjas gevonden - Wow net nu de regendans wordt ingezet - Aiai die hoeveelheid watermoleculen maken de speelvloer spekglad - Hopelijk wordt het minder glad als er 10 minuten later wat sneeuw overheen komt.
Halverwege de doorloop struikel ik nog over een brancard, een rolkoffertje en een bezem. En dan heb ik het nog niet eens de grote objecten genoemd, zoals een levensgrote wieg en een draagbare waslijn.
Alles wordt meer. En meer. En als het ergens minder wordt, dan wordt het gelijk weer opgevuld met meer, zoals stukken muur die worden verwijderd om beamers en speakers te installeren. De kleinste gaatjes worden nog opgevuld met kleine lichtjes, een technicus propt zichzelf in de nauwste hoekjes om het op te vullen. En wat er op het dak van het theater gebeurt, geen idee, maar ik hoor er regelmatig gestommel en gekraak dus ook daar zal wel meer bijkomen.
En wiens schuld is dit allemaal? Juist ja, ook de theaterleek zou dat na een kort onderzoekje kunnen concluderen. Het is de schuld van Peter Handke. Met zijn haast onmogelijke samenkomst van details, toevalligheden en bijbehorende liflafjes lijkt het soms alsof hij stiekem thuis achter zijn typemachine in zijn vuistje zit te lachen met de gedachte: ‘whehehe**, dit stuk kunnen jullie theatermakers toch niet exact zo maken zoals ik het geschreven heb.’
Enfin, het is maar goed dat we in een roerig decennium leven. Een tijd waarin dictators zich op den duur moeten overgeven aan de stem van het volk, en waarin iedere politieke leider wel zo’n beetje ter discussie wordt gesteld. Zo ook pakken we Handke bij de schouders en schudden we hem even flink door elkaar om hem vervolgens diep in de ogen aan te kijken en te roepen: ‘Wat wil je nou van ons?!’ Wat eigenlijk een rare gedachte is, want in eerste instantie wilden we iets van hem. Maargoed, toch zeggen we: ‘Wat wil je nou van ons?!’
En hopelijk brengt deze fantasie ons verder op het plein. Dat eigenaardige en tegelijk doodgewone plein vol authentieke personages die elkaar even kruisen, even passeren, even vangen, en dan weer niet. O ja.. en nog steeds heel veel spullen, dat nog wel ja... bedankt Handke..
P.S. als iemand een regenjas vindt backstage, ik kon de mijne niet meer vinden in de hoeveelheid spullen afgelopen zaterdag...
--------------------------------------------------------------------------------
** even voor de duidelijkheid dit moet je lezen als zo’n gemeen heksachtig lachje, dus whè-hè-hè
Niets, behalve een script van Handke en wat losse ideetjes eromheen. Zelfs een theaterleek zou een blik kunnen werpen op de omvang van het werk en zou dan zeggen: Goh, er is nog vrij weinig he. En de makers en andere betrokkenen zouden het direct beamen: tja, theaterleek, zelfs jij kunt het zien, er is wat papier, er zijn wat letters, wat hersenspinsels die vraagtekenend eroverheen gebogen staan, maar dat is inderdaad niet heel veel.
Inmiddels zijn we wat maanden verder en is er heel veel. Teveel? Misschien.
Om je een indicatie te geven: Zaterdag 17 december, 16.45 uur, tijdens een doorloop in het backstagegedeelte – Hectiek – Alom - Moet ik nou deze schoenen aan of die andere? - Waar is mijn zweep? - Oei, de postpakkettenscene - Nu al?! - En m’n postpakketjes liggen aan de andere kant van het speelvlak! – snel omlopen dus - Hiha, m’n regenjas gevonden - Wow net nu de regendans wordt ingezet - Aiai die hoeveelheid watermoleculen maken de speelvloer spekglad - Hopelijk wordt het minder glad als er 10 minuten later wat sneeuw overheen komt.
Halverwege de doorloop struikel ik nog over een brancard, een rolkoffertje en een bezem. En dan heb ik het nog niet eens de grote objecten genoemd, zoals een levensgrote wieg en een draagbare waslijn.
Alles wordt meer. En meer. En als het ergens minder wordt, dan wordt het gelijk weer opgevuld met meer, zoals stukken muur die worden verwijderd om beamers en speakers te installeren. De kleinste gaatjes worden nog opgevuld met kleine lichtjes, een technicus propt zichzelf in de nauwste hoekjes om het op te vullen. En wat er op het dak van het theater gebeurt, geen idee, maar ik hoor er regelmatig gestommel en gekraak dus ook daar zal wel meer bijkomen.
En wiens schuld is dit allemaal? Juist ja, ook de theaterleek zou dat na een kort onderzoekje kunnen concluderen. Het is de schuld van Peter Handke. Met zijn haast onmogelijke samenkomst van details, toevalligheden en bijbehorende liflafjes lijkt het soms alsof hij stiekem thuis achter zijn typemachine in zijn vuistje zit te lachen met de gedachte: ‘whehehe**, dit stuk kunnen jullie theatermakers toch niet exact zo maken zoals ik het geschreven heb.’
Enfin, het is maar goed dat we in een roerig decennium leven. Een tijd waarin dictators zich op den duur moeten overgeven aan de stem van het volk, en waarin iedere politieke leider wel zo’n beetje ter discussie wordt gesteld. Zo ook pakken we Handke bij de schouders en schudden we hem even flink door elkaar om hem vervolgens diep in de ogen aan te kijken en te roepen: ‘Wat wil je nou van ons?!’ Wat eigenlijk een rare gedachte is, want in eerste instantie wilden we iets van hem. Maargoed, toch zeggen we: ‘Wat wil je nou van ons?!’
En hopelijk brengt deze fantasie ons verder op het plein. Dat eigenaardige en tegelijk doodgewone plein vol authentieke personages die elkaar even kruisen, even passeren, even vangen, en dan weer niet. O ja.. en nog steeds heel veel spullen, dat nog wel ja... bedankt Handke..
P.S. als iemand een regenjas vindt backstage, ik kon de mijne niet meer vinden in de hoeveelheid spullen afgelopen zaterdag...
--------------------------------------------------------------------------------
** even voor de duidelijkheid dit moet je lezen als zo’n gemeen heksachtig lachje, dus whè-hè-hè
Groet,
Ben van der Meij
-speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten-
-speler Het uur waarop wij niets van elkaar wisten-
foto: Pepijn Lutgerink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten